De duisternis is overweldigend
Vastgeketend aan mijn bureaustoel kijk ik hoe de golf zijn dodelijke opmars maakt
Met het zachte geluid van mijn biologie docent in de achtergronden wacht ik
Bedelf me, geef me rust
Verslind me in geruisloze golfen waar niemand aan me komt
Geef me oneindigheid nu, vlak voordat de afgrond nadert en ik val
Schuifelend loop ik naar buiten, ogen gericht op mijn tsunami van verdriet en pijn
Het is bijna poëtisch, hoe ik sta en wacht om te verdrinken
Ik heb me erbij neergelegd dat het ooit moest gebeuren
Bedelf me, verdrink me, duw mijn hoofd onder water en scheur me in stukken
Laat me weten hoe het is iets anders te voelen dan leegte
Overheers het statische geluid in mijn hoofd, het brommen van mijn computer, de politici die grote woorden naar mijn hoofd slingeren en me vastketenen achter mijn bureau
Meters hoog torent de golf boven me, ik kijk snakkend naar de sterren
Kleine druppels vallen op mijn tenen, over mijn wangen en langs mijn gezicht
Vlak voor de golf mij kan bedekken schiet ik wakker
“Dus, wat betekend nou transcriptie, Sara?”
Het waren enkel tranen, een geruisloze schreeuw om hulp die niemand ooit kon horen
“Het vormen van DNA, mevrouw”